De kat van de overburen loopt door onze tuin, kijkt ineens naar binnen.

Ik zit achter mijn laptop, probeer me te concentreren op m'n deadline. Maar die kat. Die blijft maar kijken. Niet gewoon kijken, nee. Staren. Met zo'n blik van "ik zie je wel zitten daar".

Eerst probeer ik hem te negeren. Ik typ door, doe alsof er niets aan de hand is. Maar mijn blik dwaalt steeds af naar dat beestje. Hij verroert geen vin. Alleen die ogen, die me blijven volgen.

Dan begin ik terug te kijken. Een soort wedstrijdje. Wie knippert er het eerst? Geen verrassing: ik verlies. Katten zijn kampioen staren.

Maar toch.

Zichtbaar zijn is een keuze

Daar, in die paar minuten van oogcontact, gebeurt er iets.

Ik zie hem. Echt. Hij ziet mij. Echt.

Twee levende wezens die elkaar gewoon even aankijken. Zonder agenda, zonder doel. Gewoon omdat we er allebei zijn.

En dan loopt hij door. Alsof er niets gebeurd is.

Ik blijf achter met een rare mengeling van gemis en herkenning.

Wat die kat deed? Dat is precies wat ik doe als ik content maak. Ik zit achter mijn scherm, probeer iets te maken wat de moeite waard is. En ergens, aan de andere kant, zit er iemand die kijkt.

Die persoon heeft geen tijd. Net zoals ik geen tijd had voor die kat. Hij scrolt door zijn feed, heeft duizend dingen aan zijn hoofd. Deadlines, werk, zorgen over z’n kinderen of relatie.

Maar dan stopt ie. Bij mijn bericht. Mijn verhaal.

Niet omdat ik perfect bent. Niet omdat ik de slimste of grappigste ben. Maar omdat er iets in mijn woorden zit wat hem raakt. Iets wat ie herkent. Een gevoel van "hé, die persoon begrijpt wat ik doormaak."

De magie van rake content

Bedenk: het gaat niet om de perfecte tekst of de beste strategie, maar om dat moment van herkenning. Dat korte oogcontact tussen jou en iemand die jouw verhaal nodig heeft.

Ik denk aan de ondernemers die ik de afgelopen jaren heb gesproken. Die zich afvragen of hun verhaal wel interessant genoeg is. Die betwijfelen of mensen wel zitten te wachten op hun boodschap. Ze schrijven, wissen, schrijven opnieuw. Maken zich druk over elk woord.

Die kat? Hij twijfelde niet. Hij keek gewoon. Was alleen maar zichzelf.

En juist daarin ontstond er contact.

Wat jouw verhaal nodig heeft

Jouw verhaal hoeft niet perfect te zijn. Het hoeft alleen maar echt te zijn. Jouw manier van kijken naar de wereld, jouw ervaringen, jouw inzichten... dat is wat mensen zoeken. Niet nog een kopie van wat iedereen al zegt.

Ergens zit er iemand achter een scherm die jouw perspectief nodig heeft. Die vastloopt in waar jij doorheen bent gekomen. Die twijfelt waar jij zekerheid hebt gevonden.

Die persoon scrolt voorbij alle gladde verhalen, alle perfecte posts.

Tot ie stopt, bij jou.

Omdat jij durft te laten zien wie je bent. Omdat jij bereid bent gezien te worden.

En net zoals bij die kat en mij ontstaat er dan iets moois. Contact. Herkenning. Het besef dat we er geen van allen alleen voor staan.

Daarom: stop met twijfelen of je verhaal wel goed genoeg is.

Er is iemand die het nodig heeft.

Precies zoals jij het vertelt.